Poprzeczka zawieszona jest wysoko, na wzór samego Jezusa. Może dlatego w tym miesiącu Franciszek prosi nas o modlitwę za księży. Im bardziej duszpasterz chce być dla innych, tym mniej ma czasu dla siebie. Paradoksalnie gorliwość może go nie tylko zmęczyć, ale i wpędzać w samotność. Dzieje się tak, gdy zabiegany ksiądz skupia się na tym, co jeszcze jest do zrobienia i po swojemu próbuje zaradzać, tak jakby to on miał wszystkich dookoła nawrócić, a nie Duch Święty. Wiadomo, że życie kapłańskie nie jest odizolowane od świata. Jak świeckich, tak i księży otaczają niezliczone oferty konsumpcji, kuszą przelotne przyjemności i życie na coraz szybszych obrotach. Gdy człowiek sam chce się wykazać, w pocie czoła zapomina nieraz o tym, co najważniejsze, a pokrzepienia i wsparcia zaczyna szukać na szybko i po omacku. Może się przy tym nie tylko poranić, ale i pogubić.

Kilkanaście lat temu, przy składaniu życzeń, ktoś powiedział mi słowa, które nawet zapisałem i zapadły mi w pamięć. Brzmiały mniej więcej tak: Abyś był przezroczysty dla innych. By wszyscy widzieli w tobie Ojca. Abyś nic nie zostawiał dla siebie, a wszystko umiał ofiarować Bogu i drugiemu człowiekowi. Pomyślałem: Tego sam z siebie nikt nie jest w stanie spełnić. To może być tylko dar, łaska Boża. Całkowita ofiara z siebie, ofiara miłości. Chcielibyśmy mieć takich księży? Zgodnie z papieską intencją módlmy się zatem, by kapłani pokrzepienia i wsparcia szukali najpierw w przyjaźni z Panem, potem z braćmi. I by to wsparcie czuli.

(źródło: Apostolstwo Modlitwy, ks. Józef Polak SJ)